Waar the fuck ben ik mee bezig??!! dacht ik toen ik mezelf in de spiegel aankeek. Ik herkende mijn gezicht, maar niet de persoon die ik geworden was. Ineens stond daar een dude die zijn leven en zijn tijd liet opslokken door feesten, drank, afleidingen en een toxische levensstijl.
Ik groeide op in Jisp. Een prachtig dorpje met plassen, natuur en vooral rust. Ik hield toen al enorm van die natuur; de vogels en beestjes, planten en het water. Het was mijn speelplaats en in het veld kon ik lekker rommelen. Heerlijk, opgroeien in de buitenlucht. Dat gun ik ieder kind.
Als sportief jochie was ik altijd al met het lichaam bezig, met voeding evenzo. Gezond eten had overduidelijk mijn aandacht. Soms vonden mensen het maar raar hoe ik op mijn voeding lette en daar aandacht aan gaf. Waarom ik bepaalde producten niet at of juist wel. Het zal je dus niet verbazen dat ik na de Havo en tig lange reizen over de wereld een opleiding tot sportmasseur en sportinstructeur deed. Een kantoorbaan was namelijk niks voor mij. In de sportwereld kon ik lekker actief zijn en veel mensen helpen.
Klinkt idyllisch, niet? Nou, dat veranderde plots. Ik fietste op een avond na het werk terug naar huis. Hij kwam uit het niets. Net opgevoerd, lekker stoer… en daardoor ook zó snel dat hij niet voor mij kon uitwijken. We botsten frontaal en ik werd letterlijk door de lucht gelanceerd om met een harde smak op mijn schedel terecht te komen. Het feit dat ik dit nu aan jou kan vertellen, is een wonder op zich, want het had weinig gescheeld of ik was naar het hiernamaals vertrokken.
Ik was er slecht aan toe. Mijn arm werkte niet meer goed, had een longembolie en ze hadden mijn schedel moeten lichten om een bloeding te stoppen. Maar… ik was er nog! Wat een geluk was dat!! En no way dat ik de pessimistische berichten van mijn artsen zomaar zou accepteren. Nee, ik zou vechten, compleet herstellen en leven zoals ik nooit eerder geleefd had.
De levensenergie stroomde in de maanden daarop weer steeds sneller door mijn aderen. Tjongejonge, wat een mazzelaar was ik. Ineens snapte ik wat men bedoelde met ‘je leeft maar één keer’. De Health Coach werd de Party Coach. Door iedereen gezien als de dude die wel in was voor een lolletje.
Maar was ik gelukkig? Nee. De balans was zoek. Ik was eigenlijk nog steeds boos op de wereld en twijfelde aan mezelf. Hoe kan je op deze manier nou mensen helpen? vroeg ik me weleens af. ‘Practice what you preach’ betekent niet leven op deze manier.
De bad habits hadden flink grip op mijn leven gekregen. Al die gewoontes stonden in de weg om mijn doelen te behalen. Ik hou van humor en fun en speelsheid, maar dan wel op een natuurlijke manier. Hoe kon ik die natural high krijgen?!
Ik had een klap in mijn gezicht nodig om wakker te worden. Letterlijk. En de hand in kwestie behoorde tot mijn vrouw. Mijn verdiende loon voor het feit dat ik stiekem aan de vodka en andere middelen zat. De ochtend daarna keek ik dus in die spiegel. Was ik nou de zogenaamde health coach? Ik en mijn drankproblemen? En nou kappen, zei ik tegen mezelf.
Ik zocht hulp. Ook ik had dat nodig. En geloof me, ik ben er nog weleens ingetrapt hoor. Maar ik zette door. En gaandeweg voelde ik me steeds sterker en krachtiger worden in mijn doel. De leef-maar-één-keermentaliteit vloeide over in een solide visie over vitaliteit voor de volgende generaties. De onrust en boosheid werden omgezet in oplossingen.
VP Academy is het resultaat van al mijn expertise én mijn persoonlijke reis. Ik zet dit in om ouders vanuit een eerlijke en duurzame benadering bewust en bekwaam te maken in het maken van gezonde keuzes in hun leven. En als zij daarmee hun kinderen meenemen in het aanleren van gezonde gewoontes… ja, dan is mijn missie geslaagd.